ΛΟΓΙΑ ΑΕΡΙΚΩΝ - ΣΥΛΛΟΓΗ ΠΟΙΗΜΑΤΑ (ΠΑΤΗΣΤΕ ΝΑ ΔΙΑΒΑΣΤΕ )

        ΛΟΓΙΑ ΑΕΡΙΚΩΝ

 (Τίτλος Συλλογής Ποιημάτων Μου )

          ΠΟΙΗΜΑΤΑ ΛΥΡΙΚΑ ΣΚΛΑΒΟΥΝΟΥ 

 

 

ΛΟΓΙΑ ΑΕΡΙΚΩΝ

 

 

Είναι ξελόγιασμα  τα λόγια των αερικών

 

και απροστάτευτα τα ιδρωμένα μας κορμιά.

 

Δοσμένα στον πόθο της αυγής,

παραδομένα στο   δείλι των  αισθήσεων.

Το ανείπωτο ,θ΄ ανοίξει τις  πύλες των ηδονών και

θα μηδενίσει τις τέσσερις εποχές.

 

Αχ! …Γλυκό μου αερικό, της χρυσαυγής μου ελπίδα .

 

Σε προσανατολίζω στη φωτεινή σπηλιά των επιθυμιών μου.

 

Υπάρχεις στο άπειρο ,στα αστρικά κι αιθερικά  επίπεδα.

Φεγγοβολάς στην συνείδηση μου και με κάνεις κι ευδοκιμώ .

 

Πιστεύω φανατικά στα ιερά σου λόγια.

 

Όταν τ΄ απαγγέλλεις , μας  μεταφέρουν  στον κόσμο των ψευδαισθήσεων.

 

Η αντανάκλαση των μαγικών  χρωμάτων ,

φέρνει την ίαση  στα βάθη

της ταραγμένης μου ψυχής.

 

Χόρεψε ,κουνώντας ,  τα θολά  πέπλα  του ερωτά μας ,

 

και άσε με παθητικά να ερμηνεύσω τις κινήσεις σου.

 

« Ερωτικές και ενστικτώδεις. Αδάμαστες  κι αυθεντικές.»

 

Κάλεσε τα πνεύματα της φύσης ,

ξεσήκωσε τα με  τους νυχτερινούς χορούς σου

 και  παραπλάνησε    τα .

 

Ανεπηρέαστοι από τις υποβολές τους   ,

απελευθερωμένοι από τις δοκιμασίες τους ,

ας αφήσουμε τον ερωτά μας να τα κοροϊδέψει και να τα εξοντώσει .

Θυμίασμα ισχυρό  οι ανυπόταχτες ψυχές μας.

 Εξαγνισμένοι από την υποκρισία   ,

θ ΄αγγίξουμε  την ανώτερη ενεργειακή μας ύπαρξη . 

Όταν σωπάσουν πια τα πνεύματα και φύγουν ,

 

εμείς θα δοθούμε πάλι στο ρίγος του αταλάντευτου ερωτά μας.

 

Κι έπειτα ας ζήσουμε στις αντιθέσεις των ονείρων ,

ελεύθεροι από τις προφητείες  κι ακυρίευτοι από τις διδαχές .

Χωρίς αναγκασμούς και χωρίς αδιέξοδα

,

δοσμένοι στο πόθο της αυγής

παραδομένοι στο δείλι των αισθήσεων.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

ΑΒΥΘΙΣΤΗ

 

Ένιωθα το κύμα της θάλασσας ,

να πνίγει τα αισθήματα μου.

Πίνω τις αναμνήσεις μας σα δροσερό νερό ,

μα δεν ξεδιψώ.

-Δεν πρόκειται να ξεδιψάσω. -

 

Άφθονο το δάκρυ και γόνιμες οι σκέψεις των αναμνήσεων

-          ακμαίες ,σθεναρές, αμέτρητες, ανεξίτηλες -

κι εγώ  περίσσια ανάμεσα τους ,

περιφέρομαι άσκοπα.

 

 

Ο φόβος με κυρίευσε για λίγο ,

- σαματατζής μεγάλος ο άτιμος,

κι εγώ  ˙ αντάξια του –

τον ατίμασα όμως ,

 με το διακαή πόθο μου για σένα.

 

Μα δε μερίμνησα

-πως επρόκειτο για όνειρο απατηλό ο γυρισμός σου -

και  εμειν΄ αφηνιασμένη

μες στην ασίγαστη επιθυμία μου για σένα.

 

Βρέθηκα στην εξάρτηση

σ ΄ εσένα  υποταγμένη ,

-μα εσύ έφυγες ανεπιστρεπτί. -

Μα έπειτα κατάλαβα τι κίνδυνο διατρέχω ,

-να ζήσω μες στην έμμονη

εσύ πως θα γυρίσεις.-

 

Έτσι λοιπόν,

-  σ΄ εκκένωσα για πάντα απ ΄το μυαλό μου-

κι ορίστηκα σε  έβγαλα και από την ψυχή μου.

 

-Έπαψα να  παρασέρνομαι  σε αναμνήσεις , δάκρυα και όνειρα,

μην υποτροπιάσω και δεν αναδυθώ

και μείνω βυθισμένη στο παράλογο. .-

 

 

ΠΛΑΣΤΕΛΙΝΕΣ

 

Είναι μερικές μελωδίες

που σου θυμίζουν θάλασσα.

Παντού με κυνηγάς άτιμη

και μου ξεριζώνεις ότι μου΄ χει απομείνει.

Τι τώρα ,τι μετά ,

ποια η διάφορα;

Ακουστέ με.

Είμαστε τόσο δίπλα

κι όμως τόσο σιωπηλά.

Ακουστέ με.

Ασπρολούλουδο ριγμένο στην 

κινούμενη άμμο της απελπισίας.

Έπαψε να με λογαριάζει το μυαλό μου.

Άμα πάψει ο νους του ανθρώπου…

Τότε είσαι ένα τίποτα.

Μηδενίζεσαι.

Πλαστελίνες σε χεράκια παιδικά είναι.

Ο νους …

Άμα αρχίσει  τα παιχνίδια

φεύγεις.

Τον φοβάμαι τον άτιμο .

Το νου..

Και συ πρέπει να τον φοβάσαι

αλλά δεν το ξέρεις.

Ούτε εγώ ήξερα.

Ο νους ,

έχει δύναμη ,

ισχυρή δύναμη ,

αλλά αλίμονο σου ,

αλίμονο σου,

αν στραφεί εναντίων σου.

Αν παίξεις με το νου

ή

θα σε ευνοήσει,

ή

θα σε καταραστεί;

 

 

Πλαστελίνες σε χεράκια παιδικά

είναι ο νους .

Ή  το πλάθουν ή τ΄ ανακατεύουν .

 

 

 

ΜΗΤΕΡΑ

 

-Έβαλες , για εννιά  μήνες ,

 υποθήκη το σώμα   σου ,για να το  αποχτήσεις.

Κι η φύση σ ΄έκανε  εγκυμονούσα κι εκείνο έμβρυο.

Κι εσύ τ΄ αποδέχτηκες ενστικτωδώς. .  -

 

Μετά τους εννιά μήνες  ˙

-υπάκουσες στο κάλεσμα της φύσης και το ελευθέρωσες.- 

 

 Μα εκείνο ήταν τόσο εύθραυστο, τόσο αδύναμο ,

τόσο μικροσκοπικό.

 

-Και τότε ,γενηθήτω το θέλημα του .

Η φύση , σ ΄αποκάλεσε μητέρα,

κι εκείνο νεογέννητο. –

 

Το σώμα σου εποίησε τροφή

κι αυτό την ορέχτηκε απ ΄το μαστό σου.

Κι αποκοιμιόταν στο στέρνο σου ,

 

-Κι η φύση σ΄ ονόμασε  θηλαστικό και μάλιστα μητέρα

κι εκείνο βρέφος.-

 

Κι έπειτα ,

συνέχισες να το μεγαλώνεις  και να το στηρίζεις .

 

-          Κι η φύση σε προσδιόρισε  μητέρα κι εκείνο παιδί . -

 

Κι εσύ  στη διαδρομή του,

το δίδαξες πώς να τα βγάζει πέρα στη ζωή.

 

-Κι η φύση ,ορθός πια, σ ΄αναφώνησε, εσένα  μητέρα κι εκείνο έφηβο… -

 

Όταν μεγάλωσε πια, το ΄μάθες να μην σ΄ έχει ανάγκη

και το απαγκίστρωσες από σένα.

 

-          Και  τότε η φύση τ΄ αποκάλεσε  ενήλικα

και εσένα  ,δικαίως πια ,

ΜΗΤΕΡΑ. –

 

 

 

 

ΑΠΟΤΥΠΩΣΗ ΜΥΑΛΟΥ

 

 

Δε γράφω ποίηση,

τον εαυτό μου συσπειρώνω σε μερικές γραμμές.

Έπειτα με διαβάζω.

Με μελετώ .

Ποια είμαι

και τι ρόλο παίζω.

Φωτογραφίζω το μυαλό μου.

Το αποτυπώνω και έπειτα

Το αναλύω.

Να δω ποια είμαι

Και τι ρόλο βαράω.

Έκλεισα τον ήχο πίσω μου

και προχώρησα μπροστά ,

προς τη σιγή. 

Τι κι αν ο ουρανός είναι καταγάλανος,

το φύλλωμα των δέντρων είναι χλωμό ,

κατάχλομο.

Δε βρήκα σύμμαχο,

δεν υπήρχε σύμμαχος.

Ήταν όλα έμμονες ιδέες.

Σκέψεις που έγιναν εμμονές.

Πέρασα τα όρια κι αυτό θα με χωρίζει

από σένα,

αλλά και θα με ξεχωρίζει εντελή. 

Σκέψεις που αποτυπώθηκαν σε φύλλα

από χαρτί και έγινα ποιήτρια.

Και μετά σου λέει

ποιήτρια !

Τι δυσβάσταχτος ρόλος !

Κάποιο λάθος έχει γίνει , φώναζα !

Κάποιο λάθος .....

 

ΔΈΝΤΡΟ 

Ψάχνω νόημα 
στις λέξεις 
και την αλήθεια γυρεύω.
Τρανές σκέψεις να κάνω 
και σοφότερα 
απ ' όλους να μιλώ.
Πάσαλο με μπήξανε 
στη γη
κι αγέροχο 
γίνηκα δέντρο , που όλοι καμαρώνουν.
Τις νύχτες το φεγγάρι 
με ζει.
Της μέρες με φροντίζει 
ο σπουδαίος 
ηλιος .
Και ξαπόστασαν λογιών λογιών
άνθρωποι ,
που ο κορμός μου 
τα μυστικά τους κρύβει .
Κι άλλοι λογισμούς 
να θέλανε να λύσουν 
κι άλλοι να ξαποστάσουν 
μόνο. 
Κι άκουσα και σκέψεις 
ύπουλες που κάνανε , 
μα και αγνές καθάριες .
Που τόσο εντύπωση 
μου κάνανε και στις 
ρίζες μου 
χαράκτηκαν .
Κι όσα στις ρίζες 
μου κρύβω 
σε μένα ανήκουν .
Μες στην απεραντοσύνη 
μου
πολλούς διαβάτες 
υποπτεύθηκα ,
μήπως 
περνούν με σκοπό, 
με το τσεκούρι που στον ώμο 
κρατούν ,
να με κόψουν γύρευαν .
Ήχους άπειρους ,
άκουσα ,
από διαβάτες που επέστρεψαν 
και χαρμόσυνα τους υποδέχονταν 
Μα και ήχους απαρηγόρητους ,
από διαβάτες που φεύγανε 
και λύπη 
πίσω άφηναν.
Μα ' γω σταθερό.
Δέντρο αγέροχο κι 
αιωνόβιο στέκω 
Το διάβα των ανθρώπων 
να παρακολουθώ .
Κι εντέλη , 
τι κατάφερα αγέροχο 
που είμαι ; 

13 / 02 / 2013
 

 

ΙΠΠΌΤΗ ΜΕ ΤΗ ΜΑΎΡΗ ΠΑΝΟΠΛΊΑ 

Ιππότη με τη μαύρη πανοπλία, 
που μες στη σκιά , 
του δικού μου 
φεγγαριού έρχεσαι , 
με ρώτησες αν είσ' αυτό που περιμένω ;
Σαν Οδυσσέας , 
που τη Καλύψω να δακρύσει από έρωτα για 
σένα έκανες ,
αν , ρώτα με αν,
μπορώ να σ' αγαπήσω ;
Εσυ που κάστρα κατακτείς ,
σα φως μαύρο 
με το χρυσό σπαθί σου ,
γιατί στα δεσμά σου να με πιάσεις 
ποθείς , 
σαν ότι περισσότερο; 
Ψυχή δε θα βρεις μες στο στερνό μου 
που ν' αποζητήσει ποτές , 
τα βήματα σου ,
κοντά μου να σε 
φέρουν. 
Σαν όραμα να φύγεις μακριά μου 
αποζητώ ολόψυχα , μα όραμα δε γίνεσαι 
και σαν τα μάτια 
μου 
ανοίξω ,
όλο σε βλέπω μπρος μου.
Κι απ' όνειρο δεν είμαι κι ονειρικά δε
ζω, 
και την αγάπη πως αποζητώ 
ποιος είπε ; 
Η μαύρη σου στολή ιππότη ,
μ' αίμα στις τόσες μάχες σου ,
ούτε με μια σταγόνα δεν 
λερώθηκε ..
Κι αν ελευθερία δε μου 
δώσεις ,,
σκέψου το αυτό ....
Γιατί βαρύ όρκο 
έχω δοσμένο ,
αγάπη να μη νιώσω στη καρδιά μου, 
η όποια και μου ανήκει. 
Κι αν την πανοπλία σου ,
την ακριβοστόλιστη ,
με αίμα δεν γέμισε ακόμη ,
με το δικό μου θα γεμίσει , 
γιατί μέσα στα σπλάχνα μου,
βαθιά θα μπήξω το χρυσό σπαθί σου ...
Κι η πρώτη σου χαμένη μάχη ,,
εγώ να ξέρεις θα ' μαι.


04 / 02 / 2013
 

 

ΜΕ ΛΊΓΑ ΛΌΓΙΑ 

Με λίγα λόγια ,
φτώχά κι απλά .
Χωρίς περιττές λέξεις .
Να μην με πουν 
και ποιήτρια. 
Να ύμνώ επιθυμώ ,
που στη ζωή μου όλα τα έχασα. 
Και φοβάμαι μην με 
δει η σιωπή 
κι έρθει να μου μιλησει,
η σπιούνα .. 
Ξέρεις τι είναι αυτή; 
Δεν έχεις ιδέα. 
Παγωμένη στα πελάγη 
της αφάνειας θέλω να ζήσω,
και χωρίς να με παρατηρεί ουδείς.
Μέσα στη ψυχή μου ανέλαβε δράση,
η αιώνια θλίψη , ο παντοτινός πόνος.
Και θα με πούνε και ποιήτρια; 
Λέξη δυσβάσταχτη βαριά ....
Και θα με πούνε λοιπόν 
και ποιήτρια ;
Ε,,Όχι....
Μη τολμήσουν ....

20 / 05 / 2013

 

 

Μονοπάτι 

 

Ναι , από κάποιο μονοπάτι 
ήρθα,
μα τι μ ' οδηγεί,
δε ξέρω.
Ποιος να με πιστέψει πως το
να ' μαι ψηλά με ζαλίζει και να φτάσω δε θέλω.
Το χαμηλά με φοβίζει
κι επιθυμώ να μην πέσω .
Το ταπεινό ούτε με βασανίζει ,
ούτε με θλίβει,
μήτε με ταλαιπωρεί.
Μου ταιριάζει νομίζω .
Το χλωμό δε μου πάει 
μα το λαμπερό απορρίπτω.
Η σκιά φώτα πίσω της αφήνει ,' 
λαμπρούς πολιτισμούς 
κι ας μείνω μακρυά καλύτερα .
Μα εγώ το μονοπάτι μου , 
χαμένα κοιτάζω και κλαίω ,
γιατί που βγάζει και τι έχει για προορισμό 
δε ξέρω !
Και δεν είναι της μοίρας μου 
δρόμος 
και αυτό το ξέρω καλά.
Σπαταλημενος χρονος , αδικοχαμένος ,
γιατί 
μονοπάτι ν' αλλάξω ,
αδύνατον είναι. Ανέφικτο . 
Σύμπτωση δεν είναι ,
ούτε κι ανάγκη . 
Μα θέλω δε θέλω ,
το μονοπάτι το δικό μου αυτό είναι
που κανείς , να αλλάξει ,
να μπορέσει δε θα καταφέρει πότε ,όπου 
κι αν αυτό με βγάλει ,
Όπου κι αν αυτό με βγάλει ....

 03 /02 /2013 

 

 

Το Μαύρο Φίδι

Παίρνω από το λίγο,
στο πολύ να το δώσω...
Όταν φοβάσαι να είσαι αυτός
π' αγαπάς ,
γινε αυτός που δε μένει.
Αμα φοβάσαι μη χαθείς ,
τότε μη ταξιδέψεις .
Μου πε κάποτ' ο σοφός ,
ένα μαύρο φίδι
είναι η λύτρωση .
Σημάδι ζωής , σύμβολο της ίασης.
Κι εκεί που η κακοτυχία σε προσμένει ,
κάτι 
μυστήριο θα συμβεί
για ν ' αργήσεις. 
Τα ωραία λόγια , είναι για να σωθούν οι ένοχοι.
-Να δεις ,οποίος το μαύρο φίδι δει ,
σοφία θ ' αποκτήσει.
Αλλά καθήκον του πια 
να μετατρέπει πάσης κινδύνους 
σ' εμπειρίες.
Γιατί η σοφία δε πιάνεται 
μόνον την αποκτάς .
Κι αυτό είναι το θαύμα της φύσης .

 30/ 01/2013

 

 

Κοίτα Τι Έκαναν 

Πότε σου μίλησαν με λόγια , 
που τη ψυχή λυγίζουν, μες στο πυρήνα 
της αγάπης; 
Ρευστό το χάσμα,  που το πόσο κοστίζει δεν ξέρω, δε λογάριασα .,
Ήλιος αβυθόμετρος 
χωρίς βολτ για να λάμψει,
μες στη σκόνη κι από έτη ξεχασμένος.
Κι επειδή σε περιμένω με δικάζουν γι ' αδίκημα.
Επειδή είσαι ότι πολυτιμότερο εχω,
νομίζουν θα σε κλέψω .
Μα δεν επιθυμώ ,
ούτε με ρευστό να σ' αγοράσω,
μήτε και να σε κλέψω.
Ας είσαι απλά και μόνον ότι 
πολυτιμότερο εχω.
Όταν όμως , τα έξη φίδια της σοφίας ενωθούν,
όλα θα γίνουν ουράνιο 
έλεος .
Κι όλα θα με 
δικαιώσουν. 
Και τότε , 
ως ότι πιο πολυτιμότερο εχω , θα μου πεις 
με θυμό 
- Μα κοίτα , κοίτα Τι σου Εκαναν !!!
Σε δίκασαν αδίκως. 
Και συνεχίζοντας , θα μου πεις,
-Κι όμως εσένα, μόνον εσένα , αυτή η αγάπη σου κόστισε πολύ !!!!!


29 / 01 /2013 
 

 

ΣΚΟΤΕΙΝΌ ΣΎΝΝΕΦΟ 

Πάνω ,
ψηλά , 
σ ' ένα θλιμμένο ουρανό 
και σ' ένα σύννεφο σκουρόχρωμο κατοικώ.

Πίσω από κάτι ξερόκλαδα .
Εχω τη τάξη μου τη σειρά μου,
λιτό και χωρίς πολλά πολλά. 
Άλλωστε λείπεις εσυ κι άδειο θά' ναι
μ' ότι στολίδι κι αν του βάλω .
Εσυ ήσουν το στολίδι εδώ μέσα.
««Συννεφούλα τ' ονομάσαμε , θυμάσαι;» 

Του Διονύση Σαββόπουλου , τ ο τραγούδι μας , 
«« Είχα , είχα μια αγάπη αχ καρδούλα μου ,
που μοιαζε συννεφάκι σύννεφουλα μου.»» 
Τα ' χασα ολότελα, 
τραγουδώ μέσα στη μοναξιά μου . 
Έχασα εντελώς τον έλεγχο,
Σα στο νου μέσα αγέννητο παιδί , 
με λόγια αχνα 
και θλιμμένα .
Όσο κι αν αγρυπνώ 
κι είμαι χωρίς ύπνο 
στο σύννεφο μας δε γυρίζεις .
Όταν το βάφαμε , 
σου είχα πει 
«« Πήρα το χρώμα των ματιών σου ,
το σκοτεινό θλιμμένο 
σου» « σκούρο » ;
«Σκούρο βαθύ » 
Πότε πότε 
ακούω ,
τις μελωδικες αστραπές 
και τους μπάσους κεραυνούς .
Κλείνω τα μάτια και ο ήχος τους 
μηδενίζει τις λέξεις.
Μα δεν εχω παράπονο κανένα,
γιατί πολύ μ' αγαπησες, 
γιατί πολύ σ' αγάπησα και ' γω 
Έφυγαν κι όλοι οι γείτονες , άδειασε 
τούτος ο τόπος .
Η απουσία σου αλήθεια είναι , 
κι η παρουσία ψέμα θα ' ταν .
Όχι αγάπη μου ,
όχι γιατί δε θες ,
αλλά γιατί δεν είσαι. 
Κι αυτό αγάπη μου 
κι αυτό λέγεται συμφορά ......


09 / 02 / 2013 
 

 

 

ΕΣΥ 

 

 

Εσύ στη λύπη εσύ στο πόνο ,
εσύ στα δύσκολα εσύ και μόνο.
Φοβάμαι ξέρεις ,σου το λέω ,
χωρίς να ξέρω χωρίς να φταίω.

Τ' άγνωστο τώρα έγινε τρόμος ,
κόσμοι χαμένοι , έρημος δρόμος,
Ο φόβος με έχει πια καθηλώσει,
το μυαλό τη ψυχή μου έχει θολώσει .

Τέλος αν δώσω ίσως σωθώ 
κι απ ' όσα πονούνε γλυκά λυτρωθώ.
Και μια αλήθεια καλέ μου θα πω ,
Σ' αγάπησα για μια στιγμή και πάντοτε 
θα Σ' ΑΓΑΠΏ . 

11/ 02 /2013 

 

 

ΕΥΤΥΧΏΣ 

Ζωή ,
σα μονοπάτι 
που σε βυθό 
μ' οδηγεί. 
Αν , την αύρα μου 
δε καταστρέψω ,
θα μ' ελέγχει 
η απρόσιτη κι 
αλλοπαρμένη ψυχή μου .
Αυτή η ανάσα μου πόσο 
με
ενοχλεί .
Να πάψει θέλω 
μια για πάντα να σιωπήσει .
Κι αυτή η καρδιά μου 
η παλαβή 
« Νταπα - ντουπ και Νταπα - ντουπ» 
Κι οπότε 
να πάψουν 
τις διατάζω ,
- Έχουμε χρέος ,
μου απαντούν .
-Τα μάτια μου να κλείσω θέλω,
κι εσάς άλλο να μην ακούω .
- Ε! Τότε τ' αυτιά σου κλείσε ,
ειρωνικά απαντούν .
- Και όρεξη για διάλογο μου φαίνεται 
πως έχετε , 
μα συμφορά μου είστε .
Σα πολλά λέτε 
κι ανούσια.
-Αργά το σκέφτηκες ,
τώρα γεννήθηκες 
και χωρίς εμάς δε ζεις.
Παλαβιάρες 
κι οι δύο .
-Η πιθανότητα ενός γλυκού κι ήρεμου φευγιού από σας ,
λοιπόν 
με γοητεύει .
Μόλις αυτό ακούσανε 
σταμάτησαν κι οι δύο.
Και τώρα απαλλάχθηκα ,
κι επιτέλους κι ευτυχώς.
Καιροφυλακτούσα για να 
τους τη φέρω .
Ήταν καλό το σχέδιο μου 
απρόοπτο .
Απεβίωσαν κι οι δύο τους 
κι απαλλάχθηκα 
ευτυχώς ....



13 / 02/ 2012 

 

 

ΝΟΜΊΖΕΙΣ ΣΕ ΦΟΒΆΜΑΙ ; 

Μ' αρέσουνε τα σκοτεινά
τα όνειρα ,
που ο χρόνος διαλύεται 
και κυριεύει το Μέγα 
Ανύπαρκτο .
Σα φεγγάρι που νερό 
απ " τα χέρια μου πίνει 
τη λάμψη του να σβήσει,
κάπως έτσι μ ' αποφεύγει κι η 
ελπίδα.
Πως να φτάσω 
εκεί που θέλω,
που πότε μου δε γύρεψα 
κι ούτε 
γυρεύω 
να βρεθώ ;
Παναρχαιοι χρησμοί ,
στο σήμερα 
με γράμμα 
φέρνει 
από τα τότε.
Κι η οδύνη αραδιασμένη 
στις στιγμές 
που αθανασία ονειρεύεσαι.
Διάσπαρτα Πυθαγόρια 
χρύσα έπη 
αδίκως αφανίζεις ,
πρόστυχα.
Κάτω απ ' τη μαύρη 
μπόρα
με τις ώρες στέκεις 
να ξεπλλύνεις τις 
μανίες από 
το απαραβίαστο.
Σου προσφέρουν νερό
γυρεύεις φωτιά.
Σου προσφέρουν ζεστασιά 
γυρεύεις το παγερό .
Κι ευθύς κατανοώ 
πως 
άσπλαχνα γελάς ,
που σ' όλους 
με τιποτένιο τρόπο φέρεσαι .
Γι ' αυτό και μένα 
δε μ ' απελπίζει το κακό 
και με το είναι μου όλο
αποζητώ.
Γιατί πονηρό σκέρτσο 
δεν έχει 
κι ούτε μου
σκανδαλίζει τον 
αγγελο που με προστατεδύει.
Κι η πανσέληνος 
ιερός δίσκος 
γίνετε 
και το νέκταρ 
σερβίρει 
των σκιών .
Και δε πρόκειται να δω στον Ήλιο
μοίρα.
Γιατί τον Ήλιο δε πρόκειται πότε
να δω .
Δε θέλω να κοιτάξω.



14 / 02 /2013 
 

 

Φοβού Με Διόνυσε 

Χώμα γίνηκα ν ' ανθήσεις ,
γίνηκα νερό να μην
μου μαραθείς .
Κι όσες φωτιές σε 
κύκλωσαν ,
με μια ανάσα μου 
τις έσβηνα.
Πόσα να χωρέσει τούτη 
η ψυχή μου ;
Ανελέητα σαν Δούρειος Ίππος 
κρύβονται μέσα τις οι θλιψεις 
και τα βάσανα .
Το άλυτο τα κυριεύει .
Φοβού τους έρωτες 
που δώρα φέροντες .
Μη μου τάζεις ζωή παραμυθένια 
γιατί την Αγιοσύνη 
δεν αγγίζω 
να τα πραγματοποιώ.

««Μαύρο μαντίλι σου δώσα ,
να ' χεις να με θυμάσαι .
Πάντα στο προσκεφάλι σου,
να έχεις που κοιμάσαι .»»

Κι ο Διόνυσος 
μαζί μου γελά ,
που πάθη , πόνους , θλίψεις ,
άλυτα ,
περισσότερα ,
με βρήκαν από κείνον .
Κι όλο λέει :
-Και που ' σαι ακόμα , έχεις πολύ 
μπροστά σου.
-Μη νομίζεις ,
του απαντώ , 
Ένας Θεός είσαι και τίποτα παραπάνω.
Δύο ματιές 
αντιπάθειας
αλλάξαμε κι ο καθένας για το δρόμο του 
κίνησε.
Σε λίγα βήματα ,
γυρίζω πίσω και του λέω.
-Να ξέρεις Διόνυσε .
Από εδώ και μπρος 
κρασί πικρό θα πίνεις στ' όνομα 
μου ,
που τόλμησες εσυ 
την αγάπη 
μου να πικρκάνεις κι ίδια πίκρα θα πίνεις 
κι ακόμη κάτι τελευταίο 
μαύρα φίδια θα σε ζώνουν ..
έτσι από γινάτι μου......



16 /02 / 2013 
 

 

 

Μια Γωνία 

Έναν ύπνο,
κάπου σε μια γωνίτσα θέλω να βρω.
Που θα λέγω , 
εδώ σε τούτη τη γωνιά ,
κοιμήθηκα κι απόψε 
και γι ' αύριο και για πάντα.
Τούτη αυτή η γωνίτσα ,
θα μ' αφήνει να κοιμάμαι ήρεμα , 
γαλήνια ,
με ύπνο γλυκό που δε θα τον 
διακόπτει κανείς,
κανείς δεν θα τον εταράζει.
Ακόμα και στα κρύα ,
ακόμα και στις ζέστες ,
κάνε πιο κει ή κάνε παραπέρα δε θα μου πει
κανένας.
Και πράγματα πολλά δε θέλω.
Δε τα χρειάζομαι .
Ούτε κάτι για να φωτίζει τη νύχτα θέλω 
μήτε τροφή για την ημέρα.
Δύο σπιριά από βραστό σιτάρι 
με φτάνουν για 
χρόνια ,
αιώνια να πω ;
Ναι , με φτάνουν αιώνια.
Μήτε λουλούδια και γλάστρες όμως,
μήτε μάρμαρα .
Μια γωνία που να μη μου λέει ο ένας 
πήγαιν' από δω κι ο 
άλλος κάνε παραπέρα .
Δε θέλω τίποτις άλλο ,
μια γωνία για 
να κοιμάμαι .
Ας είναι κάτου 
από τη γης ,
διόλου δε με πειράζει. 
Αλλά μια μεριά της γης ...
κάπου ,,
για να κοιμάμαι ...




25 / 01 /2012 

 

 

 

Φλεβάρης 

Φλεβάρης , 
μα πάντα κάτι λείπει . Απ ' τις μέρες ; 
Από σένα ; Από μένα; Αυτό που φαίνεται είναι εμφανές , μα όχι αληθές ,.

Κρύβομαι πίσω από σένα , σε σένα , τίποτα μη με αγγίξει .
Χωρίς να υπάρχω δεν μπορείς να μ ' έχεις !
Πάντα κάτι λείπει! 
Σα Φλεβάρης , 
σα μέρες αμέτρητες. 
Αν δεν νικήσεις την έλλειψη το 
περισσότερο δε θα ' ρθει. 
Μεθοδικά , μα χωρίς να μ' αναμείξεις στο πλήθος .
Σε ανθρώπους που πάντα κάτι τους λείπει.
Κρύβομαι πίσω από σένα , 
μην απομακρυνθείς και λείψεις. 
Σα Φλεβάρης που πάντα κάτι 
του λείπει .
Κι αυτό που δε θέλω να σου λείψω 
είμαι εγώ !
Γιατί είσαι ο 
Φλεβάρης μου .....

 01 /02 /3013 

 

ΑΓΓΕΛΙΚΟ ΜΟΥ ΠΛΑΣΜΑ

 

Αγγελικό μου πλάσμα,
σου ζητώ , μη με πεις τρελό πριν με 
ακούσεις, 
σου ζητώ ,
ταπεινά όσο μπορείς περισσότερο λύπες να μου στέλνεις κι όχι χαρές,
σου ζητώ βάσανα να φέρνεις κι όχι ευτυχία ,
μη , 
μη με πεις τρελό πριν τελειώσω ,
άκουσε με.
Σου ζητώ προβλήματα και όχι λύσεις ,,
σε εκλιπαρώ πίκρες και πόνο να μου δίνεις ,
μη , κάνε λίγο υπομονή ,
απόγνωση και αναποδιές να έχω στη ζωή μου.
Και στα ζητώ όλα αυτά ,
τρελό ακόμα μη με πεις ,
γιατί τα καλά όλοι ζητούν και δε
φτάνουν , ν ' απομένει κάτι και για μένα.
Αμήν !!!!

21 /12 /2012 

 

 

μέτριτες 

 

Αμέτρητες σβησμένες αναμνήσεις ,
ιδιωτικά συναισθήματα ,

στο απέραντο χαμένα.
Οφείλεις μνήμη να μου τα επιστρέψεις ,,
«ανήκουν στο δικό μου παρελθόν, για σκέψου το πιο καλά.»
Η μουσική δωματίου δεν σφραγίζει με
νοσταλγία τη σκέψη μου.
Είναι όλα μια λέξη;
Μια αντωνυμία ;
Μια μετοχή ;
Ένα επίθετο; 
Πρόθεση; Ρήμα ; Επίρρημα ; Επιφώνημα ; 
Όχι,!
Εδώ είναι ζωή μνήμη 
κι αν δεν μου επιστρέψεις τις αναμνήσεις 
μου ,
θα σου δώσω μια κλωτσιά 
να πας στον 
αγύριστο.

21/ 12/ 2012 

 

 

 

 

Κι αν ……

 

Κι αν με πίκρανει η ζωή κι οι άνθρωποι με προδώσουν,
δε πρόκειται να πληγωθώ και άς με θανατώσουν .
Δε θα συρθώ κάτω στη γης με μ ήττα και παρακάλια ,
στο ύψος μου θα εσταθώ και δε θα γίνω χάλια ! 
Δε θα προδώσω όσα εγώ ακράδαντα πιστεύω ,
ούτε και τις αξίες μου δεν τις διαπραγματεύω ! 
Αυτά πιστεύω στη ζωή και δεν θα με προδώσω,
και εξήγηση κι αναφορά εγώ δεν θα εδώσω !
Εάν με θες και μ ' αγαπάς να σεβαστείς εμένα ,
όσα πιστεύω κι αγαπώ με δισταγμό κανένα!!


21 / 01 / 2013 

 

 

Κόρη της αυγής

Μια κόρη της αυγής είμαι.
Μη με τιμάται άλλο, 
δεν είμαι τίποτα πιο πάνω 
τίποτα πιο κάτω.
Ένα θανάσιμο λάθος; Μια αβάσιμη σκιαγράφηση υπαρξιακής οντότητας ;
Δε γύρευα να επιβιώσω ,
κι ούτε να επανεμφανιστώ .
Μη με τιμάται άλλο. 
Σε μιαν αυγή γεννήθηκα 
και σε μιαν αυγή θα πεθάνω .
Μια κόρη είμαι μόνο της αυγής .
 

 02 / 02 /2013

 

ΑΗΧΟ ΣΥΜΠΑΝ

 

Σιωπηλό το σύμπαν απόψε . Με τρομάζει!
Φέρνω τη ψυχή μου κάπου κοντά σου να 
γείρει !
Δε πρόλαβα ούτε να προσευχηθώ!
Ούτε οι νότες των αγγέλων ,
ούτε των άστρων η λαλιά ...
Τόση μα τόση σιωπή;
Κι η νύχτα; Σιωπηλή και άηχη !
Χωρίς φτερά , άψυχη , ξεπερασμένη ...
Η μνήμη μου απόψε έπεσε στο χάος
της ανυπαρξίας που δε γυρεύω ύπαρξη 
για να επιστρέψω , σ ' αθώα μέρη
με ελπίδα!
Απόβλητο της χιονοθύελλας της νοσταλγίας!
Μα τι συμβαίνει απόψε;
Η γύμνια της αγάπης !
Αν έρθεις στη γη μη με γυρεύεις.
Κραυγαλέα θα σου φωνάζουν 
οι στίχοι σου την απουσία μου.
Σ ' ολάκερο το κόσμο ...

19/12/ 2012

 

 

 

Ξεβολευτούν

 

 

Στην κραυγαλέα ελπίδα  μου  που χάνετε σιγά σιγά σε κάθε νύχτα,

που ακόμα και με το φως της μέρας δεν λέει να ξημερώσει,

απεγνωσμένα σου ζητώ

να με παρηγορήσεις.

Τι είναι μια παρηγοριά ;

Τι συμβατική κι αν είναι δε με μέλει ,

μόνο παρηγόρησε με. Έστω για λίγο.

Δε ζήτησα γλέντια και χαρές στην ελπίδα μου

που σβήνει κι αυταπάτες δεν μου άφησε καθόλου .

Τι  σου ζητώ;

Μόνο παρηγόρησε με , λίγο , τόσο λίγο.

Πάλλεται η φωνή σου στην ικεσία μου

να με παρηγορήσεις κι ευθύνη δεν έχεις καμία μετά.

Ούτε να με φορτωθείς , ούτε να με χρεωθείς.

Είναι όλα άμορφα με μεταλλαγμένα χρώματα .

Παρηγόρησε με λίγο,

έστω ,

μια ψιχάλα  !

Μια στάλα ......

 

20/ 11/ 2012