ΥΛΙΚΟ ΑΠΟ ΤΗ ΒΙΟΓΡΑΦΙΑ ΛΥΡΙΚΑΣ ΣΚΛΑΒΟΥΝΟΥ 

 

Η ΛΥΡΙΚΑ ΣΚΛΑΒΟΥΝΟΥ

 

 

 

Η ΛΥΡΙΚΑ ΣΚΛΑΒΟΥΝΟΥ 

 

Με την υπερταλαντούχα μας Ελληνίδα ηθοποιό Μαίρη Χαλκιά ( αριστερά) 

και η Λυρίκα Σκλαβούνου (στα δεξιά,) 

 

 

 

Με την μοναδική ηθοποιό του Εθνικού μας θεάτρου , Κυρία Ελένη Οικονομίδου (αριστερά) 

στο κέντρο η Λυρίκα Σκλαβούνου .


 

Από την πρώτη εκδήλωση της λογοτεχνικής ομάδας ""ΣΥΜΠΟΣΙΟ"""  , όπου χωρίς την στήριξη της κυρίας Μαίρης Χαλκιάς , ( άκρη δεξιά) και της κυρίας Ελένης Οικονομίδου (άκρη αριστερά) που με πίστεψαν δεν θα υπήρχε η ομάδα . Δίπλα στην κυρία Μαίρη Χαλκιά η Λυρίκα Σκλαβούνου και δίπλα στην κυρία Ελένη Οικονομίδου , η Άννα Καλοφώτη , λογοτέχνης και ηθοποιός . Στην ομάδα συμμετείχε και ο Παναγιώτης Κουγιας , ( ανηψιός του Δικηγόρου Κούγια) . Απρίλιος 2011 
 

 

Ο πρόεδρος της ομάδας (δεξιά) Αλέξανδρος Αγγελόπουλος , απαγγέλει έργα του Εθνικού μας ποιητή Διονύσιο Σολομού , στην άκρη αριστερά η τότε αντιπρόεδρος της ομάδας Δεσποινα Κιούση , στο κέντρο η Λυρίκα Σκλαβούνου. Η Λυρίκα Σκλαβούνου , υπεύθυνη και δημιουργός της ομάδας "" ΣΥΜΠΟΣΙΟ''' απαγγέλει το βίογραφικό του Διονύσιου Σολομού .

 

 

 Ο    τραγουδιστής της Εθνικής Λυρικής Σκηνής , Ζαφείρης Κουτελιέρης , αφιλοκερδώς , τραγούδισε μελοποιημένα ποιήματα του Οδυσσέα Ελύτη , στην εκδήλωση με αφιέρωμα τον Ελύτη. Η βραδιά έμεινε αλησμόνιτη .....

 

 

 

 

Απαγγέλλει η Κλεοπάτρα Ρισσάκη , εκπαιδευτικός ,λογοτέχνης , το διήγημα μου που πήρα το Α΄ Βραβείο , το οποίο παραθέτω και για ανάγνωση .

Αγαπημένοι φίλοι το διήγημα μου που κρίθηκα και πήρε το Α΄ Βραβείο . Τίτλος """Το Κασκόλ"" 
Σας παραθέτω και το βίντεο όπου αναγνώστηκε στο τέλος της βραδιάς !! 

ΤΟ ΚΑΣΚΟΛ 
Ήταν κι αυτή η περιπετειώδες περιπλάνηση του πνεύματος με οδηγό το Σεμπάστιαν , μέσα από τα σεμινάρια της λογοτεχνίας που τους παρέδωσε αυτούς τους τρεις μήνες. Κανείς όμως από τους συμμετέχοντες δεν είχε απαντήσει στο ερώτημα του Σεμπάστιαν στο πρώτο σεμινάριο. Μόνο η Ιζαμπέλ τον είχε ρωτήσει ,
-Ποιο το νόημα στην ερώτηση που μας θέτετε αν ήρθαμε εμείς σε σας ή εσείς σε μας; 
-Το νόημα μικρή μου ,βρίσκεται μέσα στην απάντηση , της είχε αποκριθεί ο Σεμπάστιαν. 
Στο τελευταίο σεμινάριο η Ιζαμπέλ αισθάνθηκε τα μάτια της να βουρκώνουν. Τώρα στα τριάντα δυο της ,απαλλαγμένη και χωρισμένη από ένα βίαιο σύζυγο , αδυνατούσε να πιστέψει ότι έκρυψε το Σεμπάστιαν στα βάθη της ψυχής της σα διαμαντένιο φυλαχτό, να μην τον δει κανείς. Δεν επέτρεψε στον εαυτό της ούτε να φανερώσει στο Σεμπάστιαν όσα ένιωθε γι΄ αυτόν . 
Τι κι αν ήταν πενηντάρης, αυτά ήταν μαθηματικά που αφορούσαν μόνον τον Πυθαγόρα και τις θεωρίες του, η πράξη απέχει χιλιομετρική απόσταση . Αδυνατούσε να πιστέψει , πως υπήρχε περίπτωση , ν΄ αφήσει αυτά τ΄ αναλώσιμα ,παραλυτικά αισθήματα του έρωτα , να εισέλθουν στην ψυχή της και να οικειοποιηθούν μέσα της. Από τη πρώτη μέρα που μπήκε στην αίθουσα ο Σεμπάστιαν , εκείνη ένιωσε να υποτάσσετε στη προσωπικότητα του. Δε τον ξεχνά, τη πρώτη φορά που τον είδε, φορούσε ένα μαύρο μπερέ λοξά τοποθετημένο , ένα μαύρο καστόρινο μπουφάν , στο λαιμό του είχε τυλιγμένο ένα μαύρο κασκόλ και από μέσα φαινόταν το λευκό πουκάμισο του. Ήταν κι αυτό το άρωμα, αυτό το γνήσιο αντρικό άρωμα , αυτό το εξαιρετικά, καταπληκτικό , απαλό , μα χαρακτηριστικό άρωμα , που με την παρουσία του διαχεόταν στην αίθουσα κι αποδέσμευε μια αίσθηση εμπιστοσύνης. Αν κι ο Σεμπάστιαν ήταν! Ναι , ήταν ! Ήταν άσχημος. Πολύ άσχημος. 
Μα τα μάτια του, αυτά τα κατάμαυρα μάτια του , παρέσερναν την ψυχή της σε στιγμές μεγάλης αναταραχής. Ήξερε πως δεν έπρεπε να επιτρέψει να συνεχιστεί αυτό κι έπρεπε ν΄ εγκαταλείψει τα σεμινάρια από την αρχή. Όμως τα μαθήματα ήταν ζωτικής σημασίας, γιατί θα ήταν μια σημαντική ευκαιρία να βελτιώσει τη γραφή της. Εξάλλου νόμιζε , πως ήταν ικανή να κοντρολάρει τον έρωτα της γι΄ αυτόν , μα ο εαυτός της την εξαπάτησε και την ξεγέλασε.
-Τώρα πια, αφήστε το μυαλό σας ελεύθερο και ατόφιο από τη διαδικασία της μάθησης των σεμιναρίων , να επιστρέψει στην αρχική του θέση , είπε ο Σεμπάστιαν και μ΄ αυτή τη πρόταση έκλεισε ο κύκλος των σεμιναρίων. 
Η Ιζαμπέλ , αδυνατώντας να ελέγξει ταραχή που της προκαλούσε η σκληρή πραγματικότητα ότι δεν θα έβλεπε ξανά το Σεμπάστιαν, έφυγε από την αίθουσα όσο πιο διακριτικά γινόταν , την ώρα που οι υπόλοιποι συμμετέχοντες πλησίασαν το Σεμπάστιαν για να τον αποχαιρετήσουν. 
Το ίδιο απόγευμα, Ιζαμπέλ υπέκυψε στις πιέσεις της Ανέτ, μιας κοπέλας που συμμετείχε στο σεμινάριο, να την εξυπηρετήσει και αντί γι΄ αυτή να επιστρέψει η ίδια τα βιβλία όπου η Ανέτ είχε δανειστεί από το Σεμπάστιαν. 
-Ιζαμπέλ, σε ικετεύω, είμαι ήδη στη Κόρινθο, δεν του ανήκουν τα βιβλία και πρέπει να τα επιστρέψει σήμερα , αλλιώς θα εκτεθεί . 
Η Ιζαμπέλ βρισκόταν έξω από την μονοκατοικία του Σεμπάστιαν . Υποσχέθηκε στην Ανέτ να του επιστρέψει τα βιβλία αρμοδίως . Τα βιβλία …Σύμβολο σοφίας κι εξύψωσης για την Ιζαμπέλ. Ο Σεμπάστιαν , όταν μπήκε για πρώτη φορά στην αίθουσα κρατούσε το αγαπημένο της βιβλίο. Κρατούσε το βιβλίο του Μίλαν Κούντερα «Η αβάσταχτη ελαφρότητα του είναι». Ήταν άραγε σύμπτωση;
Η Ιζαμπέλ σύγκρινε τον εαυτό της με την Τερέζα . Η Τερέζα , η ηρωίδα του Κούντερα ,όπως κι αυτή, έδιναν μεγάλη σπουδαιότητα στα βιβλία. Το ανοιχτό βιβλίο του Τόμας πάνω στο τραπεζάκι του καφενείου , την έκαναν να ξεχωρίσει τον Τομας, όπως η Ιζαμπέλ το Σεμπάστιαν. 
Μέσα από τη μονοκατοικία ακουγόταν δυνατά η Πρώτη και Τετάρτη συμφωνία του Σούμαν. Ακόμη μια σύμπτωση ή το απόλυτα τυχαίο όπως το περιγράφει ο Κούντερα ; Όπως την Τερέζα με τον Τομας τους ένωνε ο Μπετόβεν, κι Ιζαμπέλ θαύμαζε το Σούμαν όπως κι ο Σεμπάστιαν . Οι δυο πόλοι της , ο πόλος της ψυχής κι ο πόλος της λογικής συμβάδισαν και συμφιλιώθηκαν προσπαθώντας να την πείσουν να μη δώσει σημασία στις συμπτώσεις αυτές. Εκείνος την υποδέχτηκε με πολλή μεγάλη ευγένεια στο σπίτι του κι αυτό της έδιωξε τα άγχος που ένιωθε. 
-Κύριε Σεμπάστιαν , τα βιβλία που είχε δανειστεί η Ανέτ…
-Μπααα! Έχω την εντύπωση ότι το κύριε με μεγαλώνει δε συμφωνείς; τη διέκοψε πριν ακόμα τελειώσει τη φράση της. 
Το κόκκινο τηλέφωνο , πάνω στο παμπάλαιο ξύλινο κομό χτύπησε και της έκανε νόημα να καθίσει. Εκείνη κάθισε πάνω στο μεγάλο πράσινο βελούδινο καναπέ του. 
-Ναι φίλτατε, τα βιβλία σου είναι εδώ , μπορείς να περάσεις να τα πάρεις. 
Με γρήγορες ματιές και διακριτικές προσπάθησε να εξερευνήσει το χώρο του. Αναμφίβολα ζούσε μόνος. Τα ρούχα του ήταν απλωμένα εδώ κι εκεί. Αλλά το σαλόνι του ήταν γεμάτο βιβλία , παντού βιβλία. Η καρέκλα δεξιά της ήταν γεμάτη κασκόλ. Πόσο αδυναμία έτρεφε κι η ίδια για τα κασκόλ. 
Απάνω στο σκουρόχρωμο ξύλινο , ολοσκάλιστο , τραπεζάκι του σαλονιού , βρισκόταν ανοιχτό το βιβλίο του Πλάτωνα «Συμπόσιο». Ακόμα ένα κοινό στοιχείο. Ο Τομας είχε ονειρευτεί το άλλο του μισό, το συμπόσιο γράφει μέσα ότι τα ανθρώπινα όντα ήταν ερμαφρόδιτα και ο Θεός τα χώρισε σε δυο κομμάτια. Από τότε το ένα κομμάτι ψάχνει να βρει το άλλο του μισό. Την ίδια αναφορά την κάνει και ο Κούντερα στο βιβλίο του και διερωτάται αν το άλλο μισό του Τομας είναι η Τερέζα. 
Το ίδιο ερώτημα γεννήθηκε και στην Ιζαμπέλ . Ήταν άραγε η ίδια το άλλο μισό του Σεμπάστιαν; Όλα άρχισαν να μοιάζουν μυθιστορηματικά . Τώρα πια δεν μπορούσε να ερμηνεύσει τίποτα. 
Η Ιζαμπέλ άρχισε να δυσκολεύεται ν΄ αναπνεύσει. Ένιωσε ότι πήγαινε να τρελαθεί. Η καρδιά της χτυπούσε όλο και πιο γρήγορα . Όλο κι ένιωθε πως θα πάψει ν΄ αναπνέει. Κρύος ιδρώτας άρχισε να τη λούζει. Ο Σεμπάστιαν έκλεισε το τηλέφωνο και γυρνώντας στη μεριά της ,είδε το πρόσωπο της που είχε χάσει το χρώμα της και έτρεξε αμέσως κοντά της. 
-Ιζαμπέλ ; Ιζαμπέλ; Τι σου συμβαίνει; Τι έχεις; 
-Είναι κρίση πανικού , του ψέλλισε χαμηλόφωνα και με διακεκομμένη την ανάσα . 
Αμέσως έβγαλε από τη τσάντα της ένα κουτί με χάπια . Ο Σεμπάστιαν της έφερε νερό. Εκείνη ήπιε το χάπι και συνέχισε ν΄ αναπνέει με δυσκολία. Κάθισε δίπλα της και της χάιδευε απαλά και συνάμα τρυφερά το χέρι. 
-Έλα Ιζαμπέλ , ανέπνεε όσο πιο βαθιά μπορείς . Ξέρω νιώθεις το κόσμο να χάνετε. Θα περάσει , κάνε δέκα λεπτά υπομονή. Ξέρω , έχω περάσει αμέτρητες φορές κρίση πανικού. 
Περνώντας η ώρα, η Ιζαμπέλ άρχισε να συνέρχεται. 
-Αυτό ήταν το μυστικό σου; Γι΄ αυτό δεν ερχόσουν στις συναντήσεις μας εκτός των σεμιναρίων; Γι΄ αυτό ήσουν απόμακρη. Δυνατή η πένα σου αλλά εσύ απρόσιτη . 
-Πάσχω από διπολική συναισθηματική διαταραχή. Είμαι ψυχικά διαταραγμένη, όπως ο Σούμαν! Γι΄ αυτό τον θαυμάζω τόσο πολύ και για το έργο του και για τη ζωή του…
-Σςςς… Σώπασε ,της είπε κλείνοντας της το στόμα με τα δυο του δάχτυλα. Είμαι κι εγώ στο κύκλωμα , πρόσθεσε αστειευόμενος. Τ΄ αντιψυχωτικά τα έχω πιει με τη σέσουλα, τ΄ αντικαταθλιπτικά με τα τσουβάλια και τα χάπια πανικού με τα σακιά. Ακούω κι εγώ Σούμαν ξέρεις! Φαίνετε στις συνθέσεις του η διαταραχή του. Αυτά τα παθιασμένα ξεσπάσματα , χωρίς ίχνος βίας , του δίνουν το τίτλο ενός σπουδαίου συνθέτη που η λάμψη του έπρεπε να γίνει αναγνωρίσιμη από τα χρόνια του .
Ο Σεμπάστιαν δεν άντεξε στη σαγηνευτική δύναμη της ατονίας της. Έμοιαζε τόσο απροστάτευτη , ώστε δεν συγκρατήθηκε και τη φίλησε. 
-Πες μου ότι αυτό που συμβαίνει ανήκει στη πραγματικότητα και όχι σε κάποιο ψυχωτικό επεισόδιο ,του είπε. 
-Σε διαβεβαιώνω , ανήκει ολότελα στην πραγματικότητα, Ιζαμπέλ . Ολότελα.
-Όχι, όχι Σεμπάστιαν. Δεν οδηγεί πουθενά αυτό που συμβαίνει. Δε μπορώ να κάνω σχέση από την αρρώστια που πάσχω. Αυτή η αρρώστια μου τα πήρε όλα. Όλα. Ο πρώην άντρας μου , χρησιμοποίησε την ασθένεια μου και μου πήρε το παιδί μου. Έχασα σε μια νύχτα τη ζωή μου. Δεν έχω τίποτα, τίποτα , μόνο το γράψιμο, είπε με σπαρακτική φωνή και έφυγε αναστατωμένη , με τα μάτια της γεμάτα δάκρυα. 
Την επομένη , κουλουριασμένη στον καναπέ της, πίνοντας έναν ζεστό καφέ , κοιτούσε έξω από το παράθυρο της και απολάμβανε την ομίχλη που είχε σκεπάσει τη περιοχή . Η ομίχλη , χωρίς κανένα εμπόδιο μπροστά , επέτρεπε στην σκέψη της να χαθεί και να ξεκαθαρίσει. Ο ειρμός της σκέψης της διακόπηκε , ακούγοντας τη πόρτα να χτυπά επίμονα. 
-Σεμπάστιαν! είπε ξαφνιασμένη, όταν άνοιξε. 
-Η σωτηρία της ψυχής είναι πολύ μεγάλο πράγμα… της σιγοτραγούδησε και της έδωσε τη τσάντα της. 
-Πρωτοψάλτη! Το βρήκα; ρώτησε εκείνη. 
-Πάντα θα σε μηδενίζουν για την ασθένεια , πριν ακόμη μάθουν. Εσύ ευλόγησε τους, δόξασε τους και άφησε τους να περάσουν και να φύγουν από τη ζωή σου, της είπε.
-Σύμπτωση ή το απόλυτα τυχαίο; Όπως ο Τομας με την Τερέζα. 
-Τι εννοείς ; τη ρώτησε.
-Η απάντηση από την ερώτηση σου στο πρώτο σεμινάριο. Δε μας ρώτησες αν εμείς ήρθαμε σε σένα η εσύ σε μας; 
-Όχι δεν είναι αυτή η απάντηση. 
-Και ποια είναι Σεμπάστιαν; 
-Μπλόφα! Η ερώτηση ήταν μπλόφα, όπως η ζωή. Μια μπλόφα μικρή μου! Μια μπλόφα , της επανέλαβε και τη φίλησε στοργικά στο μέτωπο. 
Ο Σεμπάστιαν συγκινημένος , με βήματα βαριά σαν τανκς, προχώρησε προς την πόρτα. Τα δάκρυα που έτρεξαν στα μάτια της , ξεκλείδωσαν σαν δεσμοφύλακες τη κλειδωμένη της ψυχή, τη φυλακισμένη ψυχή της. Άφησε τον εαυτό της ν΄ απεγκλωβιστεί από το φόβο και ρίσκαρε ικετεύοντας τον να μην φύγει.
-Δεν αντέχω άλλο ,να ξυπνάω μόνη μέσα στη νύχτα. Μείνε Σεμπάστιαν ,μείνε. 
Τα δάκρυα του σκέπασαν το θλιμμένο πρόσωπο του. Γύρισε κοντά της και της φόρεσε το μαύρο του κασκόλ. Τη φίλησε στοργικά στο μέτωπο και επανέλαβε,
-Μπλόφα! 
Έτσι χάθηκε μες στην ομίχλη και δεν τον ξανάδε ποτέ η Ιζαμπέλ. Την επόμενη μέρα πήγε να τον βρει και εκείνος είχε φύγει για πάντα, χωρίς ν΄ αφήσει ίχνη πίσω του. Όταν πια έγινε διάσημη συγγραφέας και το βιβλίο της «Ο κόσμος των ψυχών», πήρε το πρώτο βραβείο της εταιρίας ελλήνων λογοτεχνών , όπου αναφερόταν στα άτομα με ψυχικές διαταραχές, με στόχο να κατανοήσει η κοινωνία ότι μπορούν αυτά τα άτομα να είναι δημιουργικά και να κοινωνικοποιούνται, ένας από τους δημοσιογράφους στη συνέντευξη που της έπαιρναν τη ρώτησε,
-Γιατί εμφανίζεστε πάντα με το ίδιο μαύρο κασκόλ; 
Κι εκείνη , γύρισε , τον κοίταξε κατάματα και μ΄ ένα νοσταλγικό χαμόγελο του απάντησε, 
-Μπλόφα νεαρέ μου , μπλόφα.

 

 

Από την απονομή μου του Α¨Βραβείου μου

Αγαπημένοι φίλοι , μέχρι τώρα , δεν είχα κοινοποιήσει δικές μου δουλειές ! Τώρα όμως που σας νιώθω δικούς μου πια ανθρώπους , έως και οικογένεια μου , θα μοιραστώ μαζί σας , το Α΄ Βραβείο στο Διήγημα το 2010 , και το λόγο του κύριου Χρήστου Δεσύλλα , μεγάλου Έλληνα λογοτέχνη . 
Εδώ θα ακούσετε το λόγο του και στην παραπάνω ανάρτηση θα ανακοινώσω το διήγημα μου ..
Τιμή μου αν το διαβάσετε ..